Hoogteparcours en zip-line @ Boom (mét hoogtevrees!)
Vakantie. Wat gaan we daar mee aanvangen?....
Een tijdje terug zag ik iets passeren dat me wel interesseerde: de klimtoren in de Schorre te Boom, Antwerpen. Moet je weten, ik heb hoogtevrees en ik ben niet de enige in het gezin, dus misschien lijkt je dat niet relevant. Voor mij eigenlijk integendeel. Een beetje uitdaging is grensverleggend. Bovendien is die hoogtevrees geen constante, ik heb het ergens onderweg opgelopen (ben er niet mee geboren) dus ik kan er ook weer vanaf én ik heb ook een goeie portie scouts- en chirobloed. Jawel, ik deed beide.
Reserveren is handig voor zo'n activiteiten, dus eerst maar eens even kijken wat de mogelijkheden zijn en kijken wanneer we er terecht kunnen. Op de website van INTENSE las ik dat we de dag zelf nog konden gaan. Yes! Er zijn drie mogelijke starttijden en de laatste lukt ons prima. De prijs is in overweging genomen, het aantal mensen, even gehoord bij elk gezinslid - inclusief de hoogtevreesmensen - en voila, we gaan dat gewoon doen! Reservering is gemaakt, there's no way back. (Afzeggen kan altijd natuurlijk, maar da's nu écht niet de bedoeling.)
Bij het bekijken van de filmpjes op de website kreeg ik het al. Zweetpollekes. En we zijn nog niet eens ter plaatse. Angsthormoon en adrenaline razen door mijn lijf. Zweethanden heb ik praktisch nooit, die momenten zijn zeldzaam, dus dit is wel stevig. Op een bepaalde manier doe je dat zelf, jezelf angst aanjagen en hoogtevrees kweken. Ik vraag me af wat ik eraan ga doen. In al die jaren van (zelf)observatie en studie rond de mens en diens handelingen, denken, voelen en energetisch systeem, kwam ik ontzettend veel mogelijkheden tegen om je te ontdoen van wat je liever kwijt dan rijk bent of hoe het een plaats te geven of draaglijk te maken. Mogelijkheden zat. Ik besluit van het niet echt ter harte te nemen en de challenge gewoon aan te gaan.
Ik praat mezelf er voor een stukje uit, doe halfslachtig wat ademhalings- en grondingsoefeningen, haal de scoutsgriet in me naar boven en dat moet het dan maar zijn. kZal 't wel zien als ik daar ben. Als je kind met hetzelfde rondloopt, denk je wel even na, maar ook daar, geen paniek. De 'Cool, dat wil ik doen!' is groter dan het idee van hoogtevrees (eerder dieptevrees). Avontuur en lef zit wel degelijk in ons bloed en klimmen doen we graag. Spannend, maar laat maar komen die toren.
We komen aan in domein De Schorre, inclusief badmintonset in de koffer. Het is mooi weer en kunnen misschien achteraf nog wat blijven spelen. Vooraf had ook gekund, maar daar lagen andere prioriteiten.
We checken in, worden met alle deelnemers tegelijk begeleidt bij het aantrekken van het klimharnas en krijgen de nodige uitleg over het af te leggen parcours en de veiligheid. Er zijn twee af te leggen rondjes binnen en hetzelfde buiten. We vertrekken binnen. Je kiest zelf welk parcours je aflegt en in welke volgorde, zowel binnen als buiten. We starten met de langste ronde. De stoeren gaan voorop want die gaan sneller en willen uiteraard niet gehinderd worden, debroeksch bangeriken (met 1 k) volgen direct daarna. In onze deelnemersgroep zitten ook jongere kinderen van een jaar of 5 en 7. Dapper, maar het is echt goed mogelijk. Je legt het parcours niet met de gehele groep af, je gaat gewoon samen met de mensen met wie je gekomen bent.
Indoor, wallshot van het korte parcours
Ik ga niet in kleuren en geuren (die laat je liever achterwege, echt :-p) vertellen wat er allemaal in me omging tijdens de klauterpartijen. Het is met momenten echt wel stevig als je hoogtevrees hebt. Een prima uitdaging om er mee om te leren gaan dus. Tijdens het buitenparcours op de houten vaatjes in de lucht, was zelfs Peter Pan van de partij in mijn fantasie. De betere momenten. :-D Alle trucjes zijn goed, nietwaar?
Het meest lastige (lees: extra uitdaging) is misschien nog wel dat je je beveiligingskabel de hele weg met je mee moet trekken. Je kan hem los laten hangen, maar bij de vele overgangsstukjes moet je je kabel er ook overheen schuiven. Dat vraagt soms even prullen, logisch denken, stil blijven staan op de plek waar je bent, ook in de hoogte, durven achterom kijken. Daar is op zich niets aan, ofcourse. Als je schrik hebt echter, kan het soms een extra uitdaging zijn.
Onderweg zie je hier en daar plaatjes hangen met vragen, droedels en weetjes. Voor de ene een houvast en rustpunt, voor de ander gewoon een extra opdrachtje onderweg en voor nog een ander 'echt niet het moment om daarmee bezig te zijn'. :-D
Indoor, trio in actie op het korte parcours
Volgorde van onze beklimmingen: binnenparcours lang en kort, buitenparcours lang en kort. Uitstekende volgorde. Als je de kortere weg aflegt nadat je de langere hebt gedaan, lijkt het gemakkelijker te doorstaan. Andersom zal het wel een ander effect hebben. Voor wie geen schrik heeft, is dit 'een wandelingetje door het bos' heb ik horen zeggen. Dikke fun! Indoorspeeltuin. Piece of cake. Leuk!
Afsluiter na de twee binnenparcoursen en de langste van de buitenparcoursen is de ZIP-LINE. Heb je die hele weg afgestrest (dat gaat in je lijf zitten op de duur als je der niets mee doet), moet je nog die zip-line doen... (hoeft niet trouwens, je kan er ook op een andere manier weer af blijkbaar). Geen haar op m'n lijf heeft eraan getwijfeld om dat te doen en maar goed ook!
Je hebt aan je klimharnas nog een extra glijder meegenomen, die nu aan de zipkabel wordt vastgemaakt. Dat gaf voor mij een onmiddellijk gevoel van veiligheid, 'ik hang goe' en de rest is geschiedenis. Zonder enige vorm van schrik of whatever kon ik vertrekken. En jongens wat een zaligheid! Zóóó leuk! Door de lucht klieven, met zomervogelkes in de buurt en de frisgroene blaadjes aan de bomen. Prachtig stukje natuur! Aan de overzijde wordt je opgewacht door een medewerker die je op een valkussen trekt (ook in de hoogte). Je klimt nog even over een muurtje en via de ladder ga je, met kabel en al, weer naar beneden. Mission accomplished.
Buiten, korte route
Weer herenigd met de familymembers stelt zich de vraag of we dat korte buitenparcours ook nog doen. Lang hebben we daar niet bij stilgestaan. Die Zip-line was zó leuk, daar heb ik die klim echt wel voor over. Na een snelle sloeber van de kraan, wat foto's van de reeds vertrokken klimmers en daar gaan we weer. (Handtassen, gsm's, jassen en dergelijke kan je desgewenst zolang binnen laten). De klim ging vlotjes en voor we het wisten stonden we weer boven... en ook weer beneden.
Hehe! Vette ervaring. Top! Vol bewondering zag ik ook de jonge kinderen de klim naar boven doen. Petje af. Ze doen het toch maar.
Zip-line, tweede keer. De eerste keer riep ik iets van freedom ofzo, nu genoot ik meer van het gedragen worden, de frisgroene bomen en de vogeltjes rondom. Heerlijk, zo in een zakske door de lucht zweven!
Binnen is er een bar met mogelijkheid om iets te knabbelen en te drinken, wat we uiteraard ook ff gedaan hebben. We zetten ons buiten aan de houten tafels in de zon, genieten na van ons klimavontuur en delen onze ervaringen.
De uitbaters en medewerkers zijn vriendelijk, bereid tot een babbeltje en delen van ervaringen, houden duidelijk een oogje in het zeil en helpen je verder waar nodig. Gewone mensen als jij en ik en prima in wat ze doen. Je bent zo'n 1,5 tot 2u zoet voor het volledige parcours. Goed voor een gezinsuitstap, familiefeestje, teambilding met je werk, kinderfeestjes,...
De groene omgeving zelf nodigt bovendien ook uit om er een volledige daguitstap van te maken. De Schorre biedt immers nog andere mogelijkheden. En zelfs als je daar geen gebruik van maakt, kan je zelf nog wel wat bedenken om de dag te vullen in dit Boomse recreatiedomein.
Voor ons was het alvast een geslaagd namiddagje uit! Een herinnering met inhoud voor in ons mooieherinneringenboek. Als je niet weet wat te doen en van wat avontuur houdt, allen daarheen!
Een tijdje terug zag ik iets passeren dat me wel interesseerde: de klimtoren in de Schorre te Boom, Antwerpen. Moet je weten, ik heb hoogtevrees en ik ben niet de enige in het gezin, dus misschien lijkt je dat niet relevant. Voor mij eigenlijk integendeel. Een beetje uitdaging is grensverleggend. Bovendien is die hoogtevrees geen constante, ik heb het ergens onderweg opgelopen (ben er niet mee geboren) dus ik kan er ook weer vanaf én ik heb ook een goeie portie scouts- en chirobloed. Jawel, ik deed beide.
Reserveren is handig voor zo'n activiteiten, dus eerst maar eens even kijken wat de mogelijkheden zijn en kijken wanneer we er terecht kunnen. Op de website van INTENSE las ik dat we de dag zelf nog konden gaan. Yes! Er zijn drie mogelijke starttijden en de laatste lukt ons prima. De prijs is in overweging genomen, het aantal mensen, even gehoord bij elk gezinslid - inclusief de hoogtevreesmensen - en voila, we gaan dat gewoon doen! Reservering is gemaakt, there's no way back. (Afzeggen kan altijd natuurlijk, maar da's nu écht niet de bedoeling.)
Bij het bekijken van de filmpjes op de website kreeg ik het al. Zweetpollekes. En we zijn nog niet eens ter plaatse. Angsthormoon en adrenaline razen door mijn lijf. Zweethanden heb ik praktisch nooit, die momenten zijn zeldzaam, dus dit is wel stevig. Op een bepaalde manier doe je dat zelf, jezelf angst aanjagen en hoogtevrees kweken. Ik vraag me af wat ik eraan ga doen. In al die jaren van (zelf)observatie en studie rond de mens en diens handelingen, denken, voelen en energetisch systeem, kwam ik ontzettend veel mogelijkheden tegen om je te ontdoen van wat je liever kwijt dan rijk bent of hoe het een plaats te geven of draaglijk te maken. Mogelijkheden zat. Ik besluit van het niet echt ter harte te nemen en de challenge gewoon aan te gaan.
Ik praat mezelf er voor een stukje uit, doe halfslachtig wat ademhalings- en grondingsoefeningen, haal de scoutsgriet in me naar boven en dat moet het dan maar zijn. kZal 't wel zien als ik daar ben. Als je kind met hetzelfde rondloopt, denk je wel even na, maar ook daar, geen paniek. De 'Cool, dat wil ik doen!' is groter dan het idee van hoogtevrees (eerder dieptevrees). Avontuur en lef zit wel degelijk in ons bloed en klimmen doen we graag. Spannend, maar laat maar komen die toren.
We komen aan in domein De Schorre, inclusief badmintonset in de koffer. Het is mooi weer en kunnen misschien achteraf nog wat blijven spelen. Vooraf had ook gekund, maar daar lagen andere prioriteiten.
We checken in, worden met alle deelnemers tegelijk begeleidt bij het aantrekken van het klimharnas en krijgen de nodige uitleg over het af te leggen parcours en de veiligheid. Er zijn twee af te leggen rondjes binnen en hetzelfde buiten. We vertrekken binnen. Je kiest zelf welk parcours je aflegt en in welke volgorde, zowel binnen als buiten. We starten met de langste ronde. De stoeren gaan voorop want die gaan sneller en willen uiteraard niet gehinderd worden, de
Indoor, wallshot van het korte parcours
Ik ga niet in kleuren en geuren (die laat je liever achterwege, echt :-p) vertellen wat er allemaal in me omging tijdens de klauterpartijen. Het is met momenten echt wel stevig als je hoogtevrees hebt. Een prima uitdaging om er mee om te leren gaan dus. Tijdens het buitenparcours op de houten vaatjes in de lucht, was zelfs Peter Pan van de partij in mijn fantasie. De betere momenten. :-D Alle trucjes zijn goed, nietwaar?
Het meest lastige (lees: extra uitdaging) is misschien nog wel dat je je beveiligingskabel de hele weg met je mee moet trekken. Je kan hem los laten hangen, maar bij de vele overgangsstukjes moet je je kabel er ook overheen schuiven. Dat vraagt soms even prullen, logisch denken, stil blijven staan op de plek waar je bent, ook in de hoogte, durven achterom kijken. Daar is op zich niets aan, ofcourse. Als je schrik hebt echter, kan het soms een extra uitdaging zijn.
Onderweg zie je hier en daar plaatjes hangen met vragen, droedels en weetjes. Voor de ene een houvast en rustpunt, voor de ander gewoon een extra opdrachtje onderweg en voor nog een ander 'echt niet het moment om daarmee bezig te zijn'. :-D
Indoor, trio in actie op het korte parcours
Volgorde van onze beklimmingen: binnenparcours lang en kort, buitenparcours lang en kort. Uitstekende volgorde. Als je de kortere weg aflegt nadat je de langere hebt gedaan, lijkt het gemakkelijker te doorstaan. Andersom zal het wel een ander effect hebben. Voor wie geen schrik heeft, is dit 'een wandelingetje door het bos' heb ik horen zeggen. Dikke fun! Indoorspeeltuin. Piece of cake. Leuk!
Afsluiter na de twee binnenparcoursen en de langste van de buitenparcoursen is de ZIP-LINE. Heb je die hele weg afgestrest (dat gaat in je lijf zitten op de duur als je der niets mee doet), moet je nog die zip-line doen... (hoeft niet trouwens, je kan er ook op een andere manier weer af blijkbaar). Geen haar op m'n lijf heeft eraan getwijfeld om dat te doen en maar goed ook!
Je hebt aan je klimharnas nog een extra glijder meegenomen, die nu aan de zipkabel wordt vastgemaakt. Dat gaf voor mij een onmiddellijk gevoel van veiligheid, 'ik hang goe' en de rest is geschiedenis. Zonder enige vorm van schrik of whatever kon ik vertrekken. En jongens wat een zaligheid! Zóóó leuk! Door de lucht klieven, met zomervogelkes in de buurt en de frisgroene blaadjes aan de bomen. Prachtig stukje natuur! Aan de overzijde wordt je opgewacht door een medewerker die je op een valkussen trekt (ook in de hoogte). Je klimt nog even over een muurtje en via de ladder ga je, met kabel en al, weer naar beneden. Mission accomplished.
Buiten, korte route
Weer herenigd met de familymembers stelt zich de vraag of we dat korte buitenparcours ook nog doen. Lang hebben we daar niet bij stilgestaan. Die Zip-line was zó leuk, daar heb ik die klim echt wel voor over. Na een snelle sloeber van de kraan, wat foto's van de reeds vertrokken klimmers en daar gaan we weer. (Handtassen, gsm's, jassen en dergelijke kan je desgewenst zolang binnen laten). De klim ging vlotjes en voor we het wisten stonden we weer boven... en ook weer beneden.
Hehe! Vette ervaring. Top! Vol bewondering zag ik ook de jonge kinderen de klim naar boven doen. Petje af. Ze doen het toch maar.
Zip-line, tweede keer. De eerste keer riep ik iets van freedom ofzo, nu genoot ik meer van het gedragen worden, de frisgroene bomen en de vogeltjes rondom. Heerlijk, zo in een zakske door de lucht zweven!
Binnen is er een bar met mogelijkheid om iets te knabbelen en te drinken, wat we uiteraard ook ff gedaan hebben. We zetten ons buiten aan de houten tafels in de zon, genieten na van ons klimavontuur en delen onze ervaringen.
De uitbaters en medewerkers zijn vriendelijk, bereid tot een babbeltje en delen van ervaringen, houden duidelijk een oogje in het zeil en helpen je verder waar nodig. Gewone mensen als jij en ik en prima in wat ze doen. Je bent zo'n 1,5 tot 2u zoet voor het volledige parcours. Goed voor een gezinsuitstap, familiefeestje, teambilding met je werk, kinderfeestjes,...
De groene omgeving zelf nodigt bovendien ook uit om er een volledige daguitstap van te maken. De Schorre biedt immers nog andere mogelijkheden. En zelfs als je daar geen gebruik van maakt, kan je zelf nog wel wat bedenken om de dag te vullen in dit Boomse recreatiedomein.
Voor ons was het alvast een geslaagd namiddagje uit! Een herinnering met inhoud voor in ons mooieherinneringenboek. Als je niet weet wat te doen en van wat avontuur houdt, allen daarheen!
Reacties
Een reactie posten