De schoonheid van het bestaan

Al enkele keren kwam die voorbij, dus deel ik hem maar.

Dezelfde energiestroom die door onze mooie planeet stroomt, stroomt doorheen alles wat leeft. Ook door jou. We kunnen allemaal zien hoe mooi die is, die schoonheid van binnenuit naar buiten. In, op, rondom, beauty waar je ook kijkt. Je kan natuurlijk ook de miserie zien. Die is er ook. En toch huist ook daarin schoonheid. En juistheid. En orde. Orde in de chaos. Leerprocessen.

Zie jij die schoonheid van onze planeet? Voel je die? Zou je ooit ontkennen hoe mooi die is? Zou je ooit afbreuk doen aan haar waarde?

Als je jezelf afbreekt, jezelf te min vindt, jezelf tekort doet en niet jezelf het voor jou beste gunt, niet je talenten inzet en gebruikt, doe je ook afbreuk en onrecht aan jouw schepper, doe je afbreuk aan de schoonheid die doorheen onze planeet stroomt, ben je oneerbiedig tegenover het leven dat je is gegeven. Het leven in jou, jouw energiestroom, die gelijk is aan die van onze planeet, die gelijk is aan de energiestroom die doorheen de grasprieten en bomen stroomt, die de akkers bevloeit met het water van de rivieren en de zandkorrels in de woestijn hun fijnheid schenkt.

Tweemaal passeerde dit…

Het voorbij weekend zou ik tot aan de bib fietsen in het nabijgelegen dorp om een dvd te gaan halen, toen ik erachter kwam dat het ook op netflix beschikbaar was. Kennelijk was ik dat laatste nadien vergeten, want even later stond ik toch in de bib. Niet voor niets uiteraard. Ik ving een gesprek op tussen een man en de bibliothecaresse, over het leven. Dat het niet altijd even gemakkelijk is.

Ik had natuurlijk meteen weer kunnen doorgaan, want wat ik nodig had, was al in huis. Toch knoopte ook ik even een gesprekje aan met de bibliothecaresse, een bijzondere dame met een opmerkzame voelende aanwezigheid. Ze sprak woorden van mogelijkheden en openheid, iets over mijn inzichten en richting geven. Uiteindelijk kwamen we uit op de persoonlijke ontwikkelingen van een mens en diens streefdoelen. Voor mij persoonlijk is dat o.a. een stukje verantwoordelijkheid en maturiteit, op een manier die ik graag al had verwezenlijkt gezien. Ze vroeg me ook wat ik verder nog graag wilde doen en dat komt neer op wat er altijd al is geweest: genezen, inspireren, blij maken, veel doen, experimenteren en ontdekken, het begeleiden van kinderen en volwassenen om zichzelf te ontwikkelen vanuit hun potentieel en vrijheid ipv vanuit opgelegde zaken, meebouwen aan een samenleving waarin elke vorm van leven gerespecteerd en mee gedragen wordt, gezien wordt als deel van jezelf, als een geheel.

Tegelijk is er bij mezelf een potentieel dat ik helemaal niet, of toch zeer gering, gebruik op dit moment – wat ik eerder wel al deed voor alle duidelijkheid en dat is zó heerlijk - en daar ben ik me absoluut van bewust. De bibliothecaresse noemde het ‘de bloem van de ziel’. “Nee,” zei ik, “het is veel ruimer dan dat. Dat komt niet vanuit mijn persoonlijkheid en zelfs niet vanuit mijn ziel. Het is de schoonheid van het leven, van het bestaan. Wat ik o.a. kom doen is voor de planeet.”

Dat is alvast een mooie richting, vond ze.

Had ik het over dezelfde schoonheid als die waar ik het hierboven had? Daar lijkt het alvast op.